Istanbul... Bursa...

Istanbul...

Gisteren in de middag zijn we aangekomen in Istanbul. Ik weet niet waarom maar de sfeer in Sultan Ahmet beviel mij dit keer niet zo goed in tegenstelling tot de vorige keer dat ik hier was. Sultan Ahmet is altijd heel toeristisch geweest, maar nu vond ik het over the top. En de wijk was vies, overal lag vuil. Dat ben ik niet gewend.  Na aankomst hebben we eerst wat gegeten en daarna zijn we door de stad gaan slenteren. We gingen een bezoekje brengen aan Gülhane PARKI. Het was bomvol, niet met toeristen maar met de lokale bevolking. Uiteraard omdat het zondag was, was het drukker dan normaal. Elke keer als ik in Gülhane PARKI ben, denk ik aan het liedje van Cem Karaca waarvan de lyrics eigenlijk een gedicht is van NAZIM Hikmet: Ben bir ceviz agaciyim gülhane parkinda, ne sen bunun farkindasin ne de polis farkinda... (ik ben een walnotenboom in Gülhane park, noch jij noch de politie heeft dat in de gaten) Ik heb ook de hele avond dit liedje geneuried! We hebben gewandeld in Sultan Ahmet, Sirkeci, Eminönü, Aksaray. We zouden eigenlijk naar Eyüb gaan, ik wil al heel lang daarnaar toe, maar dat ging niet zo makkelijk. Er zijn werkzaamheden en daarom varen er geen boten richting Eyüb. Het was een hele gedoe om daar te komen, dus hebben we dat maar uitgesteld naar de laatste dagen van onze reis. We hebben ook een bezoekje gebracht aan de Blauwe Moskee. Zoals ik schreef, ik vond de sfeer dit keer niet ze fijn. Dit geldt ook voor de Blauwe Moskee. Zelfs de oproep tot het gebed vond ik zo gewoontjes, terwijl ik mij verheugde om het weer eens te horen. Al met al ging ik met een onbehaagelijk gevoel naar mijn hotel. Dit was toch niet wat ik had verwacht. En Mohammed was het met me eens dat de sfeer dit keer anders is, maar volgens hem komt dat omdat we dit keer alleen zijn en niet met een groep. Het kan zo zijn, maar volgens mij is het toch iets anders. Het is alsof Istanbul een vrouw is die alles heeft gegeven om haar geliefde tevreden te stellen, maar ondertussen is ze haarzelf kwijt. Ze is moe en heeft weinig meer te bieden. Ik geloof dat steden een ziel hebben en de ziel van Istanbul is gewoon moe. Wellicht gaat Istanbul mij verrassen op de laatste dagen van onze reis. 

Ps. Eerste dag was ik mijn fototoestel vergeten mee te nemen. Daarom heb ik voorlopig geen foto's van Istanbul.

Bursa...

Vanochtend zijn we vertrokken richting Bursa. We hebben eerst vanaf Sirkeci de lokale trein gepakt naar Yenikapi. Vanaf Yenikapi Iskelesi (haventje) de veerboot gepakt naar Mudanya. Eenmaal aangekomen in Mudanya, hebben we een busje gepakt richting de metro en met de metro zijn we op onze plaats van bestemming gekomen. Althans dat dachten we. We moesten hierna zoveel lopen om bij ons hotel te komen. Ik heb geen moeite met lange afstanden lopen, maar de afstand die we moesten lopen was voor een groot deel op een helling. In Bursa heb je veel hellingen. Nou, Mohammed was niet blij met mijn koffertas. We gingen het dus even samen sjouwen. Eenmaal aangekomen bij ons hotel, werden we verwelkomd door de oproep tot het gebed. De sfeer vond ik meteen al heel anders dan in Istanbul. Bursa is duidelijk veel minder toeristisch. Bursa is heel groen! Het heeft een historische binnenstad en stadsmuren. Ik ben gewoon verliefd geworden op deze stad. Ze hebben prachtige moskeeën, veel groen, veel parken, veel tombes van historische figuren (zoals de oprichters van de Osmaanse Rijk) en overdekte bazaren, waar je van alles en nog wat kunt kopen. Meest bizare vond ik de overdekte bazaar met alléén handdoeken! Ze hebben hier ook HAN's, dit zijn gebouwen met een binnenplaats. Er zijn allerlei winkels en café's. Het is hier overigens een paradijs voor dames die een hoofddoek dragen. Ik heb nog nooit zoveel hoofddoeken in alle soorten en maten bij elkaar gezien.  Van de HAN's die ik heb gezien vond ik KOZA HANI het mooist. Toen ik die binnentrad, begreep ik meteen waarom men Sarajevo en Bursa op elkaar vind lijken. Beide steden zijn groen en omgeven door bergen. Beide steden hebben wintersport. Beide steden hebben architectuur dat gewoon precies op elkaar lijkt enz.  Wat mij verder opvalt in Bursa is dat ik heel veel winkels heb gezien die muziekinstrumenten verkopen. En daarnaast heb ik ook veel boekwinkels gezien.En natuurlijk heel veel kledingzaken. Bursa staat bekend om haar textielindustrie. Ze hebben hier prachtige stoffen! Kortom een stad met veel historie, boekenwinkels, parkjes, moskeeën, textiel en lekker eten! Heel relaxed sfeertje is er hier. Na ons aankomst hebben we een bezoekje gebracht naar het restaurant Iskender. Dit is waar Iskender kebap en döner vandaan komen. Het was een caloriebom, maar we hebben gesmuld! Hierna hebben we weer door de stad geslenterd. Een stad slenterend verkennen vind ik heerlijk! 

We hebben natuurlijk ook meteen het nodige avontuur meegemaakt vandaag, maar dat bewaar ik voor mijn persoonlijke reisverhalen die ik face-to-face wil vertellen. ;) Morgen zijn we ook in Bursa, we gaan een wandeling maken in de bergen, als alles goed gaat. Donderdag vertrekken we naar Konya. Dat wordt een een hele gedoe... maar daar zal ik nog wel overschrijven.

Voorlopig, de groeten uit prachtig mooie BURSA!